مدلسازی در فیزیک یک روش است که در آن از مدل‌ها و تئوری‌ها برای توصیف و تبیین رفتار فیزیکی سیستم‌ها استفاده می‌شود. با استفاده از این روش، می‌توانیم به طور دقیق و دقیق‌تری رفتارها و خصوصیات فیزیکی مختلف را در سیستم‌های پیچیده مدلسازی کنیم.
یکی از کاربردهای مهم مدلسازی در فیزیک، درک بهتر از رفتارهای میکروسکوپیکی و ماکروسکوپیکی سیستم‌ها است. با استفاده از مدلسازی، می‌توانیم به صورت مجرد و ایده‌آل، رفتارهای پیچیده را در سیستم‌ها بررسی کنیم و درک بهتری از آنها پیدا کنیم. به عنوان مثال، مدلسازی می‌تواند به ما کمک کند تا رفتارهای ذرات متحرک در یک میدان مغناطیسی را درک کنیم و الگوهای حرکت آنها را تحلیل کنیم.
یکی دیگر از کاربردهای مدلسازی در فیزیک، پیش‌بینی و پیش‌بینی رفتار سیستم‌ها در شرایط مختلف است. با استفاده از مدلسازی، می‌توانیم خصوصیات و رفتار سیستم‌ها را در شرایط محدود و یا در شرایطی که دشوار است به طور تجربی مطالعه شوند، بررسی کنیم. به عنوان مثال، با استفاده از مدلسازی می‌توانیم رفتار یک سیستم پیچیده مانند مغناطیسی در شرایط مختلف را پیش‌بینی کنیم.
در ادامه، مدلسازی در فیزیک به دو دسته اصلی تقسیم می‌شود: مدلسازی تجربی و مدلسازی نظری. در مدلسازی تجربی، از داده‌های تجربی و اطلاعات تجربی برای ساخت مدل‌ها و تئوری‌ها استفاده می‌شود. این نوع مدلسازی معمولاً با استفاده از روش‌های آماری و تجزیه و تحلیل داده‌ها صورت می‌گیرد. در مقابل، در مدلسازی نظری، از اصول و قوانین فیزیکی برای ساخت مدل‌ها و تئوری‌ها استفاده می‌شود. این نوع مدلسازی معمولاً با استفاده از ریاضیات و محاسبات صورت می‌گیرد.
در نهایت، مدلسازی در فیزیک یک ابزار قدرتمند برای توصیف، تبیین و پیش‌بینی رفتارهای فیزیکی سیستم‌ها است. با استفاده از این روش، می‌توانیم بهترین توصیفی از رفتار سیستم‌ها را بدست آوریم و اطلاعاتی قابل استفاده برای برنامه‌ریزی و طراحی سیستم‌ها را فراهم کنیم.
